Δεν ξέρω γιατί όταν μιλάμε για θέματα που έχουν να κάνουν με τα ερωτήματα της ζωής , αυτομάτως ο νους των περισσοτέρων, καταλήγει σε διαδρόμους σκέψης που παραπέμπουν να βλέπουμε τα πράγματα με μια διάθεση «τίτλων τέλους». Είναι πολλοί οι άνθρωποι που θεωρούν ότι καθώς η ηλικία περνά τότε είναι ο καλύτερος καιρός να σκεφτούν για τον Θεό. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει – συνήθως ανθρώπους που μπαίνουν στην σύνταξη – να λένε : και τώρα καλή ψυχή.
Τι άλλο σημαίνει αυτό τάχα, πάρα το ότι έχουμε την αίσθηση, ότι καθώς πέρασαν αρκετά από τα χρόνια του προσδόκιμου ζωής, καθώς η ποιότητα ζωής μειώνεται λόγω των περιορισμών που φέρνουν τα προβλήματα υγείας, καθώς η ερωτική ζωή μειώνεται δραστικά, έχει έρθει πραγματικά η μέρα που θα πρέπει να κοιτάξουμε για τα πράγματα της «άλλης ζωής». Έτσι δημιουργείται η εντύπωση ότι ο Θεός και τα θέματα της Πίστης αφορούν ανθρώπους που βγαίνουν από τη σκηνή της ζωής. Αλλά πόσο λάθος είναι μια τέτοια σκέψη!
Μάλιστα προστίθεται σε μια γενικότερη παλέτα σκέψεων για τον Θεό που γίνονται αυθαίρετα με ανθρώπινα κριτήρια και δεδομένα που δεν έχουν καμία αξιοπιστία. Που τις χρησιμοποιούν τόσο οι αρνητές του Θεού όσο και πολλοί θρησκευόμενοι χωρίς γνώση Θεού, και που συνθέτουν μια αλλοιωμένη εικόνα του Θεού, μια καρικατούρα που δεν έχει καμία σχέση με το θαυμαστό πρόσωπο του Δημιουργού μας.
Γιατί το λέμε αυτό;
Το λέμε επειδή πρόκειται για μια κραυγαλέα αντίφαση . Επειδή ο άνθρωπος που συνδέει τα πράγματα που έχουν να κάνουν με την γνώση και την αποκάλυψη του αληθινού Θεού, όχι με την ζωή αλλά με τον θάνατο δεν αντιλαμβάνεται κάτι πολύ σημαντικό. Το γεγονός ότι ο Θεός είναι ο Πλάστης του και ο Δημιουργός, όχι μιας άλλης ζωής, αλλά αυτής της ίδιας που ζει ήδη τώρα. Δεν αντιλαμβάνεται, πως ακόμα πριν συλληφθεί ο ίδιος, όλη αυτή την πλημύρα της ζωής, ήταν ενορχηστρωμένη με ακρίβεια σοφία και ευρηματικότητα για να ταιριάσει σε αυτήν.
Ώστε η πραγματικότητα είναι διαφορετική;
Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε « …να θυμάσαι τον Πλαστή σου στην νεότητα σου…» Μιλάει για την περίοδο που είναι κάποιος νέος.
Γιατί ; Ακριβώς επειδή ο Πλάστης μας, σχετίζεται με την ζωή πρωτίστως και όχι με το θάνατο. Αυτός την διαθέτει σε όλους μας όσο ζούμε, και το εκφράζει με όλους τους τρόπους ξεχειλίζοντάς την και γύρω μας.
… ο Πλάστης μας, σχετίζεται με την ζωή πρωτίστως , και όχι με το θάνατο
Πρώτα από όλα γεμίζει αυτόν τον πλανήτη ασφυκτικά με ζωή όλων των ειδών. Ρυθμίζει εκατοντάδες μεγέθη στο οικοσύστημα μας απλώς για να μπορούμε να ζούμε και στη συνέχεια μας φέρνει στην ύπαρξη. Μας βάζει ως ζωντανά οντά μέσα σε ένα περιβάλλον ζωής. Και δεν μας αφήνει έτσι μας παρέχει όλες τις αισθήσεις για να αντιλαμβανόμαστε και να χαιρόμαστε αυτή τη ζωή. Μας δίνει την όραση και μας περικυκλώνει με τοπία και χρώματα. Μας δίνει την αίσθηση της αφής και παρέχει ένα σωρό διαφορετικές επιφάνειες για να την χρησιμοποιούμε. Μαζί δίνει την ακοή και ήχους όλων των ειδών. Την μουσική για να αναπτυσσόμαστε μέσα σε αυτήν. Τη γεύση και την όσφρηση και μαζί της παρέχει τροφές με απίθανες γεύσεις και υφές, με οσμές όλων των ειδών.
Μας δίνει τους ανθρώπους γύρω μας και μας δίνει την ευλογιά να μπορούμε να ζήσουμε συντροφικά . Έφτιαξε την αγάπη και τον έρωτα, για να μας δείξει έναν άλλο τρόπο μοιρασιάς την ζωής με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, σε αντίθεση με αυτόν του ναρκισσισμού, της απομόνωσης και της τοποθέτησης του εαυτού μας στο κέντρο. Σχεδίασε την αναπαραγωγή μας μέσα στον ευλογημένο θύλακα της οικογένειας και στεφανώνει την λειτουργία της με την ηδονή του σεξ, και όλα αυτά μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια και προϋποθέσεις, προσεκτικά ετοιμασμένα να τα ζήσουμε και να είμαστε ευτυχισμένοι μέσα σε αυτά.
Τίθεται λοιπόν ένα αμείλικτο ερώτημα.
Το ερώτημα που γεννά στην σκέψη και τις αισθήσεις μας όλη αυτή η ζωή και ο κόσμος γύρω μας. Ποιος είναι πραγματικά πίσω από όλο αυτό; Και πως είναι δυνατόν, ένας τέτοιος Θεός Δημιουργός, ο Πλάστης μας, να αξίζει να συνδέεται με το πλάσμα του μόνο λίγο πριν τον θάνατο και το τέλος;
Η απάντησή μας απέναντι σε αυτό το ερώτημα έχει άμεση σχέση με την ύπαρξή μας, για αυτό και έχει μεγάλη σημασία. Μας έχει δοθεί αυτή η μόνη και πολύτιμη ζωή μας, ως πολύτιμη ευκαιρία να γνωριστούμε με τον Πλαστή μας, και αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η μοναδική ζωή, για πολλούς – πολλούς ανθρώπους περνάει ανεπίστρεπτα χωρίς οι ίδιοι να αρπάξουν την ευκαιρία να γνωριστούν με αυτό το εκπληκτικά σοφό, θαυμαστό, άπειρο και αγαθό ον, τον Θεό. Αυτόν που τους έφτιαξε με σκοπό να συσχετιστούν μαζί Του και να ζήσουν για πάντα. Κι αυτό επειδή επιμένουν να θεωρούν ότι ο Θεός δεν έχει να κάνει με αυτή τη ζωή που τη ζουν και την ξέρουν ως δημιουργήματά Του, αλλά με μια άλλη που δεν την ξέρουν, και όταν φτάσουν εκεί τελικά θα είναι πολύ αργά.
Το ερώτημα της Ζωής και αυτής της ίδιας της Δημιουργίας του Θεού είναι ένα ερώτημα μεγαλύτερο από αυτό του θανάτου και του ερωτηματικού που έχουμε για το επέκεινα. Επειδή την Ζωή τη βιώνουμε τώρα και τίποτα δεν μας είναι κρυμμένο. Μάλιστα μας παρέχεται με τη πλουσιοπάροχη άδεια να το ζήσουμε, ρουφώντας την με ευγνωμοσύνη μέχρι την τελευταία της σταγόνα, αναπτύσσοντας την ίδια στιγμή μια σχέση αγάπης με τον Πλάστη μας.
Ποιος είναι λοιπόν πίσω από όλο αυτό;
Μα ήδη είπαμε ότι είναι ο Θεός. Αλλά ποιος Θεός; Ένας Θεός άγνωστος η γνωστός; Κάποιος που ο καθένας εικάζει ότι θέλει για αυτόν, αυθαίρετα; Ή κάποιος που μας φανερώνεται σαν ένα πρόσωπο αγαπητικό, που όχι απλώς θέλει να μας γνωρίσει αλλά παθιάζεται να το κάνει μέσα σε μια ποιότητα ζωής που να μην τελειώσει ποτέ;
Είναι ένας γνωστός Θεός; η ένας άγνωστος λοιπόν;
Η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη με μια τέτοια αποκάλυψη, δοσμένη για να κάνει τον Θεό γνωστό. Οι Απόστολοι που είναι οι κύριοι συγγράφεις της δεν χάνουν ευκαιρία να το διακηρύττουν και να το υπογραμμίζουν.
Γράφει ο Απόστολος Ιωάννης ότι :
« Αυτά όμως γράφτηκαν για να πιστέψετε πως ο Ιησούς, είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντας να έχετε δι’ αυτού τη ζωή.» (Ιωάννης 20:31) και αλλού πάλι: «Αυτά τα έγραψα σ’ εσάς που πιστεύετε στο όνομα του Υιού του Θεού, για να ξέρετε πως έχετε την αιώνια ζωή, και για να πιστεύετε στο όνομα του Υιού του Θεού.» (Α’ Ιωάννου 5:13)
Υπάρχει το κάλεσμα του Θεού, μέσα από την ζωή που σκορπίζεται μέσα στην Δημιουργία Του΄. Είναι σαν ο ίδιος ο Θεός να μιλάει προσωπικά στον καθένα από εμάς, λέγοντας: Κοίτα τι έχω φτιάξει! Με ξέρεις; Θέλεις να γνωριστούμε; Θέλω να ζήσουμε από δω και πέρα μαζί… και κοιτά… να τα έφτιαξα όλα για εμάς. Γέμισα με ζωή ακόμα και το τελευταίο ύφαλο του ωκεανού, τα ανήλιαγα σπήλαια αλλά και τις κοιλάδες και τις ψηλές κορφές των βουνών για να σε προβληματίσω. Πραγματικά η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη με αναφορές σε αυτή την διάθεση του Θεού.
Ποιος είναι πίσω από όλη αυτή την Δημιουργία;
Είναι Αυτός που ζητάει γνωριμία μαζί μας, και θέλει να μας δείξει με τον τρόπο αυτό, ότι πραγματικά είναι δεσμευμένος με την ζωή.
Ανέστησε τον Χριστό δείχνοντάς μας ανάμεσα στα άλλα, ότι μπορεί πραγματικά και το κάνει, και επίσης ότι θέλει να το επαναλάβει και στο δικό μας σώμα. Να αναστήσει τα σώματα όσων τον πίστεψαν.
Μα μπορεί αλήθεια να γίνει κάτι τέτοιο; Μπορούμε να αναστηθούμε;
Μερικές φορές είμαστε πολύ αφελείς αν και καμωνόμαστε τους σοφούς. Δεν σκεφτόμαστε δηλαδή ότι ενώ είμασταν στην ανυπαρξία, ο Θεός, μας έφερε στην ζωή. Και ότι το να ανατάξει τον θάνατο ανασταίνοντας μας είναι κάτι πολύ πιο εύκολο για Αυτόν; Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι έχει εμμονή με τη ζωή.
Η Αγιά Γραφή μας φανερώνει ότι ο τελικός Του σκοπός είναι να απλώσει αυτή τη ζωή παντού και να αποκαταστήσει τα πάντα. Αλήθεια το ξέρουμε αυτό; Το υποπτευθήκαμε ποτε; Ή μήπως νόμιζουμε ότι ο Θεός μας θέλει άνευρους και στερημένους από την ζωή;
Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν κάτι τέτοιο για τον Θεό, και αλήθεια, πόσο άδικο είναι αυτό για τον Θεό μας! Ποσό κρίμα είναι επίσης να περνάει η ζωή πολλών ανθρώπων, και η υψηλότερη προσδοκία τους να μην ξεπερνά το να περνούν απλώς καλά. Πάρα πολλοί μάλιστα αποτραβιούνται αναζητώντας ικανοποίηση για τον εαυτό τους, και καθώς παραμένουν στην άγνοια για τον Θεό φεύγουν από τη ζωή τελικά ανικανοποίητοι και μόνοι.
Υπάρχει μια αιτία για το γεγονός ότι αποφεύγουμε να εξετάσουμε όλο αυτό. Αν και ζούμε, αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε για την φυσική ζωή μας, την ιδιά στιγμή βιώνουμε μια κατάσταση αποξένωσης από τον Θεό. Ο Κύριος μας Ιησούς Χρίστος διηγήθηκε μια παραβολή εξηγόντας γιατί δεν στρεφόμαστε άνευ όρων πίσω στον Θεό. Την παραβολή για τον άσωτο γιό.
Μια μέρα ο νέος αυτός είπε στον πατερά του ότι θέλει να πάρει ότι του ανήκει από την περιουσία και να ζήσει μονός του. Αυτή η διάθεση «να ζήσει μόνος του» είναι και για μας αυτό που μας χωρίζει από τον Αιώνιο Θεό. Αυτή η διάσταση λέγεται Αμαρτία. Η λέξη αυτή προέρχεται από το στερητικό «α» και την αρχαία ελληνική λέξη «μείρομαι» που σημαίνει κοινωνώ σε κάτι που έχω από κοινού με κάποιον. Αμαρτία σημαίνει αποσύρομαι παίρνοντας μαζί μου αυτό που συμμετείχα από κοινού για να το εκμεταλλευτώ μόνος μου και προς όφελός μου.
Ακριβώς αυτή η διάθεση μας, η Αμαρτία, είναι που μας χωρίζει από τον Θεό. Είναι αυτή που φέρνει παρανόηση για τον Θεό, που φέρνει αδιαφορία και άγνοια, που φέρνει ψεύτικες προσδοκίες για την ύπαρξή μας και που τελικά όταν μας «τελειώσει η περιουσία του πατέρα» καταλήγουμε αβοήθητοι στον θάνατο.
Ο Χριστός για αυτό ενανθρώπισε για να σηκώσει αυτό το πρόβλημα από τη μέση, έτσι ώστε να μπορούμε να απαντήσουμε στο αμείλικτο ερώτημα της Ζωής αυτού του κόσμου, κοινωνόντας στο ξεχείλισμα της Ζωής του Πατέρα Θεού. Επειδή κάθε ένας που δέχεται με πίστη τον Χριστό, είναι σαν να γυρίζει στον Πατέρα που είχε εγκαταλείψει. Λαμβάνει πάλι όλα τα προνόμια και τις εξουσίες του γιού. Λαμβάνει την Αιώνια Ζωή, απλώς επειδή γύρισε και πάλι στο Σπίτι του Πατέρα. Εκεί ο θάνατος δεν υπάρχει επειδή η Ζωή είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης του Πατέρα.
Τότε το αμείλικτο ερώτημα για το ποιος και γιατί είναι πίσω από όλο αυτό γύρω μας, έχει απαντηθεί με τον καλύτερο τρόπο.
