Μια απρόσμενη, φαινομενικά, συνάντηση
Καθώς διαβάζουμε για τον Ιησού στην Καινή Διαθήκη εξέχουσα θέση έχει μια ιστορία που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στις πρώτες σελίδες του ευαγγελίου του. Αναφερόμαστε βέβαια στο περιστατικό όπου ο Χριστός συναντάει σε ένα πηγάδι έξω από την Συχάρ, της Σαμάρειας, μια γυναίκα. Και ξεκινάει μια κουβέντα μαζί της όπως του άρεσε να κάνει με τους ανθρώπους, ζητώντας της να του δώσει λίγο νερό.
Υπάρχουν εμπόδια σε αυτή την κουβέντα. Και πρώτα πρώτα η ίδια η πράξη. Το να μιλήσεις την εποχή εκείνη σε γυναίκα ήταν απαγορευμένο. Μάλιστα εδώ η γυναίκα ήταν και Σαμαρείτισσα, μια φυλή που ήταν σε μεγάλη έχθρα με τους Ιουδαίους. Αλλά ο Ιησούς ξέρει ποια είναι αυτή η γυναίκα. Γνωρίζει τι κρύβει μέσα στην καρδιά της. Γνωρίζει τις σκέψεις της και τα ανεκπλήρωτα όνειρά της. Τις αποτυχίες της στη ζωή και τα ερωτηματικά της απέναντι στο άγνωστο και στο μέλλον. Είχε παντρευτεί πέντε φορές και είχε χωρίσει. Μάλιστα εκείνες τις μέρες συζούσε με κάποιον που δεν ήταν άντρας της.
Πρώτη αλήθεια.
Ο Χριστός είναι κάποιος που μας γνωρίζει. Μάλιστα με έναν τρόπο που ούτε εμείς δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Μάλιστα, ενώ ξέρει τι πραγματικά κρύβεται μέσα μας συνεχίζει να μας αγαπά. Υπάρχει ένας ψαλμός στην Βίβλο. Είναι ο ψαλμός 139 στο οποίο διαβάζουμε τα εξής:
1 Κύριε, με διερεύνησες και με γνωρίζεις. 2 Ξέρεις εσύ πότε είμαι καθιστός και πότε όρθιος· από μακριά τις διαθέσεις μου διακρίνεις. 3 Βλέπεις εσύ αν ενεργώ ή αν είμαι άπραγος· το κάθε βήμα μου που κάνω το κατέχεις. 4 Και πριν μια λέξη ακόμα έρθει στη γλώσσα μου, να κιόλας που εσύ, Κύριε, πολύ καλά την ξέρεις. 5 Από παντού γύρω τριγύρω με κυκλώνεις κι έβαλες πάνω μου για προστασία το χέρι σου. 6 Αξιοθαύμαστο το πόσο με γνωρίζεις, και τόσο υπέροχο,
Ψαλμός 139:1-6
Ο Θεός γνωρίζει τις καταστάσεις μέσα μας, τους πόνους και τις αγωνίες μας, τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Πριν καν να μιλήσουμε πριν δείξουμε τις προθέσεις μας. Απλώνει το χέρι Του για να μας προστατέψει. Πόσο το συνειδητοποιούμε άραγε αυτό; Αυτή του η γνώση είναι υπέροχη και θαυμαστή. Ακόμα κι όταν μας φαίνεται ότι είναι μακριά εκείνος μας περικυκλώνει. Έτσι λέει η Βίβλος που είναι ο Λόγος του Θεού, και αυτό που γράφει είναι αλήθεια.
Γιατί όμως εμείς αισθανόμαστε κάτι διαφορετικό; Γιατί αισθανόμαστε ότι είμαστε μακριά από τον Θεό; Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις αυτό συμβαίνει ακόμα και σε ανθρώπους φιλακόλουθους (της εκκλησίας). Γιατί άραγε;
Δεύτερη αλήθεια
Η σχέση με τα θρησκευτικά πράγματα δεν σημαίνει απαραίτητα και σχέση με τον Θεό. Η Σαμαρείτισσα είχε έγνοια για το θρησκευτικώς ορθό, παρόλο που η ζωή της ήταν πολυτάραχη. Ωστόσο είχε ανάγκη να γνωρίσει και εκείνη τον Χριστό. Στο βάθος της αντιλαμβανόταν μια απόσταση από τον Θεό. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα σε πολλούς. Η αιτία του όμως διαπερνά τους αιώνες και ταξιδεύει πίσω στις απαρχές της ανθρωπότητας. Είναι μια ιστορία που περιγράφεται στην αρχή της Βίβλου και μας εξηγεί γιατί μέχρι σήμερα αισθανόμαστε απόσταση, φόβο και ενοχή απέναντι στον Θεό. Το πρώτο ζευγάρι των ανθρώπων εξαπατήθηκε και παρασύρθηκε να δοκιμάσει την ζωή χωρίς τον Θεό. Τα παράδοξο όμως είναι ότι στη συνέχεια της ιστορίας, όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών, αναπτύσσουν ένα αντίστροφο θα έλεγες, χαρακτηριστικό. Την θρησκευτικότητα: Ενδόμυχα αναζητούν τον Θεό. Αυτό είναι ένα βαθύ υπαρξιακό χαρακτηριστικό κάθε ανθρώπου.
Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν μέσα από διάφορες τελετές και θυσίες, να αισθανθούν οικειότητα με τον Θεό, να αισθανθούν ότι κάτι Του δίνουν και αξίζουν να λάβουν και από εκείνον κάτι. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους η σημασία της ορθότητας της θρησκείας τους είναι κάτι πολύ σημαντικό. Το να κάνουν λάθος στις λατρείες των σεβασμάτων και των ιερών τους δεν είναι λίγο πράγμα. Για αυτό το λόγο είναι έτοιμοι ακόμα και να πολεμήσουν για τη θρησκεία τους. Ωστόσο, και μέσα από όλα αυτά, το πρόβλημα της αποκοπής από τον Θεό παραμένει άλυτο.
Η Σαμαρείτισσα θρησκεύεται και μέσα από τη θρησκεία της ελπίζει ότι θα πλησιάσει τον Θεό. Όμως δεν Τον έχει γνωρίσει ακόμα. Έστω κι αν η ζωή της είναι ανικανοποίητη και ναυαγισμένη, μόλις αντιλαμβάνεται ότι ο Χριστός δεν είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, κατευθείαν ρωτάει: Ποια είναι η σωστή λατρεία; Που είναι το σωστό μέρος να λατρέψουμε τον Θεό; Ποιος είναι ο σωστός τρόπος να το κάνουμε αυτό;
Δεν νομίζετε ότι είναι μια ερώτηση που ίσως και εμάς μας προβληματίζει; Ιδιαίτερα όταν έχουμε μπροστά μας, θρησκευτικά “ψαγμένους” ανθρώπους που μας πείθουν ότι γνωρίζουν κάτι παραπάνω, το ερώτημα αυτό δεν έρχεται πολύ φυσικά;
Η απάντηση είναι ναι. Ωστόσο το σοβαρό πρόβλημα είναι ότι η θρησκευτική συναλλαγή με τον Θεό δεν μπορεί να αποκαταστήσει την σύνδεση και την κοινωνία μαζί Του. Κι αυτό το βλέπουμε όταν τα πράγματα δυσκολεύουν για τη ζωή μας. Τότε ψάχνουμε απεγνωσμένα, πιο σταθερά σημεία για να πιαστούμε. Αλίμονο όμως. Είναι τότε που φανερώνεται η πραγματικότητα: το γεγονός ότι είμαστε αποκομμένοι από τον Θεό, και δεν Τον γνωρίζουμε. Ακριβώς γι αυτό το λόγο αισθανόμαστε μακριά Του. Μπορεί άραγε να αλλάξει αυτό;
Υπάρχει ένα ακόμα αξιοπρόσεκτο σημείο. Το νερό. Στο Ισραήλ το νερό δεν είναι αρκετό. Το καλοκαίρι τα πάντα ξεραίνονται. Η θερμοκρασία ανεβαίνει και οι άνθρωποι αποζητούν τους ίσκιους, τα πηγάδια και τις πηγές.
Οι λαοί σε αυτά τα μέρη έχουν μια αίσθηση ιερότητας για το νερό. Δεν υπάρχουν εκεί τα πολύβουα ευρωπαϊκά ποτάμια. Και όσα υπάρχουν είναι πολύτιμα. Ωστόσο ο Θεός είχε δώσει λόγο στον προφήτη Ιεζεκιήλ από το 600π.Χ. ότι πρόκειται να έρθει μια μέρα που από τον Ναό Του, θα ξεχείλιζαν ποτάμια και θα πότιζαν παντού. Όπου αυτά θα έφταναν θα σκόρπαγαν ζωή στις όχθες τους και θα μεταμόρφωναν κυριολεκτικά το περιβάλλον τους.
Τρίτη αλήθεια
Ο Χριστός είναι αυτό το νερό της ζωής. Το νερό που κυλά αποτελεί μια εικόνα επανασύνδεσης της πηγής με το διψασμένο. Απλώνεται και ξεδιψά και συνδέει και αποκαθιστά τη ζωή στο ξερό.
Ο Ιησούς ξεκινά την κουβέντα του με την Σαμαρείτισσα με τη φράση «Δώσε μου να πιω!» και μετά από μια σύντομη στιχομυθία, της μιλά για αυτό το νερό που προέρχεται από τον Θεό. Που ρέει από Αυτόν τον ίδιο και δίνει ζωή. Που όποιος το πιει δεν διψά άλλο πια, μάλιστα γίνεται ο ίδιος πηγή τέτοιου νερού. Ξεχειλίζει στους γύρω του, που με την σειρά τους γίνονται και αυτοί πηγή του ίδιου νερού. Του νερού της ζωής. Μέσα από τον Χριστό συνδεόμαστε με την Πηγή της Ζωής, και ο Θεός παύει πια να είναι ξένος σε εμάς.
Εκείνο το ζεστό μεσημέρι το 30μ.Χ., δίπλα σε ένα αρχαίο πηγάδι της πόλης Συχάρ μια καθημερινή γυναίκα της διπλανής πόρτας ανακάλυψε το νερό που ξεδιψά για πάντα και συνδέθηκε με τον Θεό. Ανακάλυψε και γνώρισε τον Χριστό.
